طارمی و طارمی‌ها بازیکنانی نیستند که جام بگیرند | اینها چگونه بهترین تیم ملی تاریخ بودند که اوت شدند | الان دیگر رفتن به جام جهانی افتخار نیست
تاریخ انتشار: ۲۹ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۷۸۰۵۴۷
همایون شاهرخی در گفت وگو اختصاصی با همشهری آنلاین با اشاره به شکست تیم ملی مقابل قطر در مرحله نیمه نهایی جام ملتهای آسیا تاکید کرد: من خودم پیش از آغاز جام ملتهای آسیا گفته بودم اگر بتوانیم به جمع ۴ تیم نهایی قرار بگیرین خیلی خوب است و این نشان می دهد فوتبال ما هنوز دارای توانایی هایی دربعد فنی و امکانی است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی ادامه داد: متاسفانه بازی که در نیمه دوم مقابل ژاپن انجام دادیم را نتوانستیم مقابل قطر انجام دهیم. اگر نصف همان بازی را که مقابل ژاپن داشتیم برابر قطر انجام می دادیم به راحتی قطر را می بردیم. قطر تیم معمولی بود چند ماه قبل ۴ تا گل به این تیم زدیم. آنها بعد از ان شکست رفتند خودشان را اصلاح کردند ولی ما با غرور بازی کردیم.
او درخصوص اینکه در طول ۶ مسابقه تیم ملی در جام ملتها در ۳ بازی شرایط خیلی خوبی داشت و در سه بازی دیگر ضعف هایی داشتیم تاکید کرد: فراز و نشیب در فوتبال است اما نه اینطوری. باید پله به پله پیش رفت نه اینکه یک بازی خوب باشیم بازی بعد بد باشیم و دوباره همین قضیه تا روزی که در تورنمنت هستیم ادامه داشته باشد این هم به تفکر بازیکنان برمی گردد. بازی اول مقابل فلسطین می ترسیدند خوب بازی کردند اما بازی دوم غرور داشتیم. همیشه دو موضوع باعث شکست در فوتبال می شود یک ترس و دیگر غرور است. هر دو باعث می شود نتوانیم در حد انتظار باشیم.
سرمربی اسبق تیم ملی در پاسخ به سوال که به نظر شما چه عاملی باعث شکست ما مقابل قطر شده گفت: اعتقاد دارم دلیلش غرور است. ما فکر کردیم ژاپن را بردیم قطر هم به راحتی می بریم. در روی گل دوم قطر ببینید عفیف بین ۴ بازیکن ما توپ را گرفته و برگشته شوت زده و همه دارند او را نگاه می کنند.
او درباره اینکه مهدی طارمی در رقابت های جام ملتها به هیچ وجه در حد انتظار ظاهر نشد علتش چه بود اظهار داشت: این را باید از خود او و کادرفنی تیم ملی بپرسید. نهایتا اینکه بازیکن کوچک یا بزرگ را یک مربی باید از او کار بکشد. اما آن چیزی که من دیدم طارمی و طارمی ها بازیکنی نبودند جام ببرند. بهترین بازی ایران نیمه دوم بازی با ژاپن بود اگر همه بازی ها مثل آن بازی می کردند با اختلاف قهرمان می شدیم.
وی در خصو ص ادامه همکاری تیم ملی با امیرقلعه نویی تا رقابت های جام جهانی آینده تصریح کرد: واقعیت اینکه اینکه مربی x باشد یا y فرقی نمی کند. به هرحال فوتبال ما همین است. تعویض مربی می تواند مسکن باشد. درد ما تعویض مربی نیست بلکه خود بازیکنان هستند. بازیکنان نیمه های دوم کم می اوردند و همین موضوع باعث شد نتیجه نگیریم. با توجه به قیمت دلار و قیمت بالای مربیان خارجی بهترین تصمیم همین ادامه همکاری با اقای قلعه نویی بود. ضمن اینکه الان شناخت لازم را از تیم ملی پیدا کرده است.
شاهرخی اضافه کرد: از الان تا جام جهانی دو سال و نیم باقی مانده است. اگر می خواهیم در تیم ملی جوانگرایی هم کنیم باید پله به پله پیش برویم. رفتن به جام جهانی نیاز به تدارکات خوب و همبستگی و کمک مسوولان وزارت ورزش را می طلبد. اگر همه این شرایط مهیا شد می توانیم امیدوار باشیم.
او افزود: الان جام جهانی ۴۸ تیمی شده و اگر من و شما هم بازی کنیم می توانیم به جام جهانی صعود کنیم. الان دیگر رفتن به جام جهانی افتخار نیست. اگر رفتن به جمع ۱۶ تیم نهایی جام جهانی افتخار است. با توجه به شرایط موجود باید از پس این کار بربیاییم. یک مدیریت خوب، یک تدارکات خوب و غرور کم بازیکنان می توان دستاوردهای لازم را کسب کرد. البته سن بازیکنان هم بالا است و تا موقع جام جهانی اگر قرار باشد همین بازیکنان باشند باید با تیم پیشکسوتان به میدان برویم.
این پیشکسوت فوتبال کشورمان با اشاره به جوانگرایی در تیم ملی تاکید کرد: فاصله حرف تا عمل زیاد است. جوانگرایی به شرطی است که جوان با استعداد در فوتبالمان پیدا شود. مساله تیم ملی با بازی در باشگاه فرق دارد. تیم ملی برای یک ملت است و آسان نیست که هر بازیکنی لباس ان را بپوشد. صحبت از جوانگرایی حرف قشنگی است اما در همین هدف از لیگ برتر چند بازی را دیدم اما جوانی که در حد و اندازه تیم ملی باشد ندیدیم. برای پروش بازیکنان جوان باید اصولی کار کرد. از آکادمی و تیم جوانان و امید بازیکنان با استعداد را پرورش داد. وقتی تیم ملی جوانان و امید ما حذف شدند توقع دارید چی کار کنیم؟
شاهرخی افزود: البته هنوز دیر نشده است می شود بعد از هر شکستی بلند شد و برای هد ف هایمان بجنگیم. الان هم هدف ما حضو ر در جام جهانی و ارائه بازی های خوب در این مسابقات است. اما برای رسیدن به این هدف باید خیلی چیزها را رعایت کرد تا بتوانیم به آن چیزی که مدنظرمان است برسیم.
سرمربی اسبق تیم ملی در خصوص اینکه برخی از بازیکنان تیم ملی خود را بهترین نسل تیم ملی می دانند تاکید کرد: نخیر خیلی تیم های ملی داشتیم که از این تیم ملی فعلی بهتر بودند. چگونه بهترین تیم ملی تاریخ هستند که اوت شدند. خیلی تیم های ملی داشتیم که اصلا قابل قیاس با این تیم ملی نیستند. ۶۰ سال است در این فوتبالم و این تیم ملی بهترین نبودند.
کد خبر 833276 منبع: همشهری آنلاین برچسب‌ها تیم ملی فوتبال ایران ویژه ورزشی فوتبالمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: تیم ملی فوتبال ایران ویژه ورزشی فوتبال جام جهانی تیم ملی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۷۸۰۵۴۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ریشه‌یابی علل کمبود مدافعان چپ ممتاز در فوتبال مدرن
اگرچه مشکل فقدان مدافع چپ‌های قابل اتکا در فوتبال انگلیس ملموس‌تر است، اما در تمامی لیگ‌های معتبر اروپایی وجود دارد.
در فصل گذشته برای اولین بار در تاریخ ۵۰ ساله تیم منتخب فصل اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای (PFA)، بازیکنان لیگ برتر انگلیس هیچ دفاع چپی را در ترکیب یازده نفره منتخب خود قرار ندادند. تنها مدافع کناری منتخب، کیران تریپیر بود که در کنار جان استونز، روبن دیاز و ویلیام سالیبا برگزیده شد.
طرفداری | امسال هم پیدا کردن یک مدافع چپ مناسب برای این تیم منتخب کار دشواری است. بخشی از این موضوع به خاطر مصدومیت بازیکنانی مثل اندی رابرتسون (۱۵ بازی)، لوک شاو (۱۲ بازی) و بن چیلول (۹ بازی) است. اما بخش دیگر هم به خاطر استفاده تیم‌های مدعی قهرمانی، یعنی آرسنال و منچسترسیتی، از بازیکنان عجیب و غریب در این پست است.
اگر به دنبال یک مدافع چپ تخصصی بگردید که در بیش از نیمی از بازی‌های این فصل به میدان رفته باشد، گزینه‌های شما لوکاس دینیه، آنتونیو رابینسون یا دستینی اودوگی هستند. همه این بازیکنان مدافعان چپ خوبی هستند، اما به سختی می‌توان آنها را در سطح جهانی دانست. دلایل مختلفی برای کمبود مدافع چپ باکیفیت وجود دارد، اما به نظر می‌رسد مشکلی در رده‌های پایه نیز وجود داشته باشد.
جذابیت پست دفاع کناری را جیمی کرگر، بازیکن سابق لیورپول، با کنایه‌ای در یک برنامه تلویزیونی به بهترین شکل خلاصه کرده است. او می‌گوید: «هیچ بچه‌ای آرزو ندارد که وقتی بزرگ شد، گری نویل شود.» این جمله در عین شوخی بودن، نکته مهمی را مطرح می‌کند. به طور سنتی، بازیکنان در پست دفاع چپ معمولا بازیکنانی هستند که در پست‌های دیگر عملکرد خوبی نداشته‌اند و به این پست منتقل شده‌اند؛ مثل مدافعان میانی یا وینگرهای سابق.
تقریباً تمام بازیکنانی که به یک فوتبالیست سطح بالای لیگ برتر تبدیل می‌شوند، بهترین بازیکن یا بسیار نزدیک به بهترین بازیکن در تیم جوانان خود بوده‌اند. و صد البته که تیم‌های بسیار کمی بهترین بازیکن خود را در دفاع چپ یا راست قرار می‌دهند. بهترین‌ها، هافبک مرکزی هستند یا اگر گلزن باشند، مهاجم هستند. اگر کوچک و سرعتی باشند، وینگر هستند. اگر قوی و استوار باشند، مدافعان میانی هستند. اما به تیم جوانان خود یا تیم مدرسه خود فکر کنید و به بهترین بازیکن تیم خود فکر کنید. آیا آنها یک مدافع چپ یا راست بودند؟ تقریباً با اطمینان می‌توان پاسخ داد: «نه».
اما تیم‌های بزرگسال به هر حال باید از جایی مدافعان چپ و راست پیدا کنند، و این کار اغلب شامل تغییر نقش یک بازیکن بااستعداد در رده‌های جوانان است. به عنوان مثال، ترنت الکساندر آرنولد صراحتا در مورد این موضوع صحبت کرده است که تغییر پست او به دفاع راست یک حرکت کاملاً حساب‌شده بوده است؛ تصمیمی که بعد از صحبت با کادر مربیگری لیورپول گرفته شد. آنها فکر می‌کردند در خط هافبک بازیکن کافی دارند، اما در پست دفاع راست جای خالی وجود دارد.
در قرن بیستم، زمانی که بازی در پست دفاع چپ و راست یک وظیفه کاملاً دفاعی در نظر گرفته می شد، بازیکنان در این پست معمولاً مدافعان میانی بودند که به کناره‌ها منتقل می شدند. گری نویل نمونه بارز این موضوع است. وقتی از مدافعان کناری انتظار بیشتری برای حمله کردن می‌رفت، آنها معمولاً بازیکنانی بودند که از پست وینگر به عقب آورده می‌شدند. این یک تغییر نسبتاً ساده بود. این بازیکنان باید یاد می‌گرفتند که در موقعیت‌های تک به تک مسلط باشند و چگونه از تیر دوم دفاع کنند. اما هر چه مدافعان کناری ذهنیت هجومی بیشتری پیدا می‌کردند، بیشتر در طول خط می‌دویدند و سانتر می‌کردند؛ اساساً همان کاری را انجام می دادند که زمانی برعهده وینگرها بود.
برای نمونه، وین بریج را در نظر بگیرید که در اواخر قرن بیستم ظهور کرد. او در تیم رزرو ساوتهمپتون مهاجم مرکزی بود، سپس چند فرصت حضور در تیم اصلی در پست وینگر چپ به دست آورد، اما در نهایت به یک مدافع چپ ثابت تبدیل شد. بهترین سال‌های او برای چلسی و انگلیس به عنوان ذخیره اشلی کول سپری شد؛ کسی که در تیم جوانان آرسنال مهاجم بود و اعتراف کرد که از تغییر پست به مدافع چپ ناامید شده است. این یک الگوی آشنا بود.
وین بریج کارش را به عنوان یک مهاجم مرکزی شروع کرد ولی بیشتر دوران بازی خود را به عنوان یک مدافع چپ سپری کردو هنگامی که مدافعان کناری در اورلپ کردن آنقدر راحت شدند که شبیه به وینگرها بازی می‌کردند، دیگر نیازی به وینگرها برای ایفای نقش مشابه نبود. از سال ۲۰۱۰ ظهور وینگرهایی که در عرض حرکت می‌کنند، به این معنی بود که بسیاری از وینگرهای باتجربه به جناح مخالف نقل مکان کردند؛ دیمین داف را در نظر بگیرید که در جناح راست و سایمون دیویس در جناح چپ برای فولام بازی می‌کنند. فولام در آن سال به فینال لیگ اروپا رسید.
این حالا تبدیل به الگوی پیش‌فرض شده است و جوانانی که بزرگ می‌شوند به طور خودکار بهترین پست خود را در جناح مخالف پای قوی‌ترشان می‌بینند. روزگاری انگلیس در سمت چپ مشکل داشت چون هیچ بازیکن چپ‌پای با کیفیتی نداشت. حالا آنها در سمت چپ مشکل دارند، چون تمام بهترین گزینه‌های هجومی کناری‌شان (بوکایو ساکا، کول پالمر و فیل فودن) چپ‌پا هستند و به همین دلیل در سمت راست بازی می‌کنند.
این موضوع هنگام تبدیل بازیکنان به مدافع کناری که هنوز انتظار می‌رود در جناح مربوط به پای ترجیحی‌شان بازی کنند، مشکل ایجاد می‌کند. تغییر پست از وینگر راست به مدافع چپ بسیار چشمگیرتر از تغییر پست از وینگر چپ به مدافع چپ است. زمانی مربیان فقط باید این بازیکنان را متقاعد می‌کردند که کار مشابهی انجام خواهند داد؛ یعنی دویدن و سانتر کردن، فقط با این تفاوت که این کار را از چند متر عقب‌تر شروع خواهند کرد؛ اما متقاعد کردن بازیکنی که با حرکات عرضی و شوت زدن مثل آرین روبن بزرگ شده است، برای تغییر کامل سبک بازی‌اش، کار دشوارتری است.
گاهی اوقات پیشنهاد شده است که ساکا، که در دوران ابتدایی میکل آرتتا مدتی به عنوان مدافع چپ هجومی بازی می‌کرد، می‌تواند آن پست مشکل‌ساز را برای انگلیس حل کند، اما چنین سناریویی بعید به نظر می‌رسد. این تغییری فاحش نسبت به کاری که او در حال حاضر انجام می‌دهد، محسوب می‌شود. اگر این موضوع چند دهه پیش بود و ساکا به جای بازی در جناح راست، در پست وینگر چپ برای آرسنال بازی می‌کرد، شاید به این اندازه مشکل‌ساز نمی‌شد.
پس چطور است که مدافعان میانی را به مدافعان کناری تبدیل کنیم؟ به هر حال، مدافعان به طور فزاینده‌ای به خاطر توانایی‌شان در حفظ توپ و تحرک‌شان انتخاب می‌شوند. برای مثال، بن وایت به شکل تحسین برانگیزی خودش را با بازی در پست مدافع راست وفق داده است، در حالی که پیش از این در پست مدافع میانی عملکرد خوبی داشت.
این راه حل در سمت راست جواب می‌دهد. اما مشکل برای مدافعان چپ دو جنبه دارد. اولین و واضح‌ترین دلیل این است که بازیکنان چپ پا از بازیکنان راست پا کم‌یاب‌تر هستند، بنابراین گزینه‌های کمتری برای انتقال به آن جناح وجود خواهد داشت. دومین مشکل (و مشکل مدرن‌تر) این است که تقاضای بیشتری برای چپ پا بودن مدافع میانی سمت چپ تیم شکل گرفته است، بنابراین بازیکنان این ناحیه از زمین باید در بازیسازی راحت باشد. البته الزاما نیاز نیست آنها چپ پا باشند (ویرجیل فن دایک راست پاست، در سمت چپ بازی می‌کند و پاسور فوق‌العاده‌ای است) اما دلایل خوبی برای داشتن یک مدافع میانی چپ پا در سمت چپ وجود دارد؛ امروزه بیشتر از زمانی که ضربات دروازه به طور معمول از بالای سر مدافعان و به سمت یک مهاجم هدف قد بلند ارسال می‌شد، به مدافعان چپ پا در مرکز خط دفاعی نیاز است. به عنوان مثال، لیساندرو مارتینز در گذشته شاید به یک مدافع چپ تبدیل می‌شد. او فقط ۱/۷۵ سانتیمتر قد دارد و چپ پا است. اما در دوران مدرن، او به طور واضح یک مدافع میانی است.
امروزه احتمال اینکه مدافعان چپ بازیکنانی باشند که در گذشته وینگر بوده‌اند، کمتر شده است، چون این تغییر پست سخت‌تر شده است. همچنین، احتمال اینکه آنها بازیکنانی باشند که سابقه بازی در مرکز خط دفاع را داشته‌اند، کمتر است، چون مربیان تمایل کمتری به انتقال دادن آن‌گریها از آن پست دارند. در چنین وضعیتی، کمبود مدافعان چپ باکیفیت، جای تعجب ندارد.
به قلم Michael Cox برای وبسایت The Athletic
از دست ندهید ????????????????????????
درخواست دروسی: سردار را در رم حفظ کنید اختلاف علنی رئیس فدراسیون با مجری تلویزیون اعتراض هوادار بارسلونا: ژاوی، مرد سر حرفش می‌ماند! رد پای آرتتا؛ اورتون بعد از 14 سال لیورپول را در خانه شکست داد!
دانشجویان سال سوم دانشگاهها، بورسیه دانشگاه فرهنگیان می‌شوند